Idzie luty, podkuj buty...
AKTUALNOŚCI
Teatralia w OSP w Jankowicach - 3.02.2023
Dzień babci i dziadka w OSP w Jankowicach godzina 10.00
- 0A i 0B - 6.02.2023
- Kangurgi i Tygryski - 7.02.2023
- Motylki i Biedronki - 8.02.2023
- Pszczółki i Króliczki - 9.02.2023
Bal przebierańców 13.02.2023 – sala gimnastyczna 9.30-11.30
SOLENIZANCI
05.02 Laura Pejm
08.02 Agata Bałuch
12.02 Antosia i Marysia Żemła
13.02 Oleh Lytvyniuk
15.02 Marcelina Otremba
16.02 Inga Szmajduch
17.02 Kornelia Drzyżdżok
24.02 Lena Niesyto
24.02 Wojciech Żmij
KĄCIK RODZICA
Kiedy Twoje dziecko jest nieśmiałe...
Nieśmiałość to cecha osobowa. Pewne symptomy nieśmiałości możemy zauważyć u dzieci przedszkolnych i dorosłych. Utrwalona w dzieciństwie, może skutkować wieloma trudnościami w relacjach interpersonalnych, a często nawet uniemożliwiać czerpanie radości i satysfakcji z życia. Dlatego warto, aby rodzice nie tylko akceptowali swoje nieśmiałe dziecko, ale także wspierali je i budowali w nim silne poczucie własnej wartości. Dziecko nieśmiałe jest „wygodniejsze” w wychowaniu – jest spokojne, ciche, często podporządkowane. Ponieważ nieśmiałość jest pozornie dogodniejsza dla otoczenia, bywa często lekceważona lub nadmiarowo eksponowana. Ani jedna, ani druga sytuacja nie służy nieśmiałemu dziecka. Nieśmiałość ujawnia się najczęściej w nowych, nieznanych sytuacjach oraz w kontakcie z nieznanymi osobami. Warto wiedzieć, że nieśmiałość u młodszych dzieci jest zjawiskiem rozwojowym i oznacza instynktowny opór przed bliskością z nieznajomą osobą. Jej celem jest ochrona więzi z rodzicem oraz zabezpieczenie dziecka przed wpływem innych osób.
Nieśmiałe, czyli jakie?
Nieśmiałe dziecko w sposób specyficzny przeżywa różne sytuacje społeczne oraz przejawia określone zachowania.
W sferze afektywnej (emocjonalnej) - zwykle przeżywa uczucie zażenowania, zakłopotania, skrępowania, a nawet niepokoju czy lęku. Towarzyszą temu charakterystyczne objawy somatyczne, jak napięcie mięśni, trudności z mową od jąkania się po bardzo ciche, ledwo słyszalne mówienie, blednięcie lub czerwienienie się, pocenie, suchość w ustach, trudności z oddychaniem, niezręczne ruchy z drżeniem rąk.
W sferze behawioralnej – dziecko chcąc uniknąć tych nieprzyjemnych dla niego emocji, nie podejmuje określonych działań, szczególnie tych, które mogą według niego podlegać ocenie. Jest to mechanizm obronny, który paradoksalnie skutkuje utrudnionymi kontaktami społecznymi lub wręcz wycofaniem się i niepodejmowaniem relacji, izolowaniem się. Wśród dzieci nieśmiałych są takie, które w sytuacji ekspozycji społecznej najchętniej schowałyby się w najciemniejszy kąt pokoju. Co wcale nie oznacza, że te dzieci nie mają potrzeby nawiązywania kontaktów z rówieśnikami, w tym relacji przyjacielskich.
W sferze poznawczej – niemal nieustanna koncentracja na przeżywanych emocjach skutkuje trudnościami w koncentracji uwagi, myśleniu, przetwarzaniu informacji, a w konsekwencji uniemożliwia wykorzystanie w pełni potencjału intelektualnego np.podczas zajęć. Ponadto na poziomie poznawczym nieśmiałość wiąże się z negatywnym myśleniem o sobie, obwinianiem się, postrzeganiem świata jako zagrażającego. Dziecko unika spotkań z nowymi ludźmi, wszelkich wystąpień publicznych, nawet w gronie rodzinnym. W przedszkolu jest małomówne, ciche, nie zabiera głosu na forum grupy, nie przejmuje inicjatywy w grupie, nie prosi o wyjaśnienie czegoś, czego nie rozumie.
Co mogą zrobić rodzice?
Okazuje się, że dziecko znacznie śmielej angażuje się w relacje społeczne w tym rówieśnicze, jeśli:
- lepiej potrafi poradzić sobie z nieprzyjemnymi uczuciami, które przeżywa,
- cechuje je pewność siebie, dobra samoocena,
- ma wysokie poczucie własnej wartości.
Jak pomóc dziecku w radzeniu sobie z nieprzyjemnymi uczuciami?
Zwykle są to uczucia strachu, lęku, niepokoju, smutku, wstydu. Ważne, by przyjmować dziecko z tym, co przeżywa, towarzyszyć mu bez oceniania, krytykowania czy ośmieszania. Towarzyszenie dziecku to bycie z nim w pełnym miłości i empatii kontakcie. To próba nazwania tego, co czuje, przytulenie. Można też ćwiczyć z dzieckiem głębokie, uważne oddychanie.
Jak wzmacniać samoocenę dziecka?
Samoocena nazywana jest również pewnością siebie czy wiarą w siebie. Odnosi się do tego, co dziecko potrafi robić, czyli do jego umiejętności w różnych dziedzinach. Pewność siebie rozwija się u dziecka wraz z tym, jak i na ile odnosi ono sukcesy. Ważne, że to dziecko samo musi uznać dane działanie i jego efekt za sukces. Chwalenie przez rodzica, używanie słów „super, świetnie, brawo, rewelacja” itp. nie wzmocnią u dziecka pewności siebie, jeśli ono samo nie będzie miało wewnętrznego poczucia sukcesu. Wiara w siebie to odpowiedź na pytania:
- Co ja potrafię robić?
- W czym jestem dobry?
- Czego mogę dokonać?
Warto więc, aby rodzice stwarzali dziecku sytuacje, w których będzie mogło w bezpieczny sposób poprzez trening, ćwiczenia wzmacniać pewność siebie w określonych dziedzinach np. w sporcie, muzyce, gotowaniu, plastyce, matematyce itp. Im lepsze (wykonawczo) będzie dziecko w jakiejś dziedzinie, tym większa będzie jego pewność siebie.
Dbajmy o samoocenę dziecka, stwarzajmy okazje, aby mogło odnieść sukces, wzmacniajmy poczucie własnej wartości, nie bójmy się rozmawiać o tym, co przeżywa.
KĄCIK LOGOPEDYCZNY
